Structurele weg
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Een structurele weg, ook wel wegconstructie of wegverharding genoemd, is de opbouw van een weg die ontworpen is om verkeersbelasting te dragen en te verdelen, en bestaat uit verschillende lagen met elk een specifieke functie om stabiliteit en duurzaamheid te waarborgen.
Omschrijving
Een wegconstructie is in de regel opgebouwd uit meerdere lagen om de verkeersbelasting te kunnen dragen en te reduceren, zodat de ondergrond niet permanent vervormt. De opbouw varieert per type verharding. Over het algemeen bestaat een wegstructuur uit een verharding, een fundering en een onderfundering. Het doel van de wegconstructie is om de belasting uit het verkeer via deze lagen voldoende te reduceren zodat de ondergrond niet permanent vervormt. De wegverharding, het bovenste deel van de weg, zorgt voor een goed begaanbaar oppervlak voor voertuigen. De funderingslaag draagt bij aan het draagvermogen van de weg. De onderfundering is de onderste laag van de wegstructuur en heeft verschillende functies, zoals het beschermen van de fundering, het draineren van de structuur en het bufferen van water.
Opbouw van een wegconstructie
Een typische opbouw van een weg van beneden naar boven kan bestaan uit de natuurlijke ondergrond, een zandbed, een fundering en de verharding. De fundering kan bestaan uit ongebonden of gebonden granulair materiaal, zoals steenslag, menggranulaat, betongranulaat of hoogovenslakken. Gebonden materialen, zoals zandcement of met bitumenemulsie gebonden asfaltgranulaat, kunnen de constructieve bijdrage vergroten. De verharding, ook wel het wegdek genoemd, kan bestaan uit verschillende materialen, waaronder asfaltverhardingen (zoals asfaltbeton, ZOAB, steenmastiekasfalt), betonverhardingen (zoals platenbeton, doorgaand gewapend beton) en elementenverhardingen (zoals klinkers, kasseien, betonstraatstenen). De dikte van de lagen en de materiaalkeuze zijn afhankelijk van de verwachte verkeersbelasting en de ontwerplevensduur van de weg.
Functies van de lagen
De verharding is de bovenste laag die in direct contact staat met het verkeer en heeft naast een dragende functie ook invloed op oppervlaktekenmerken zoals vlakheid, stroefheid en geluidproductie. De funderingslaag is primair bedoeld voor het draagvermogen en om de verkeersbelasting te spreiden, zodat ontoelaatbare spanningen en blijvende vervormingen in de ondergrond worden voorkomen. Daarnaast kan de fundering dienen als tijdelijke werkweg tijdens de aanleg en in specifieke gevallen de drainage verbeteren. De onderfundering, als onderste laag, beschermt de fundering en kan bijdragen aan drainage en het bufferen van water.
Gebruikte bronnen: